درتاریخ دوکس می مانند
درتاریخ دوکس می مانند: یکی به
نام ویکی به ننگ.
یک آن که جزنفرت، پلشتی
وزشتی، دریوزگی وبردگی، ناامیدی
واندوه و جنگ ومرگ نمی خواهد
وبرنمی تابد ودوآن که جزعشق،
زیبایی، آزادی، بزرگواری
وعدا لت،امید وشادی وآشتی
وزندگی ، برای من ومای انسان
نمی خواهد ونمی پذیرد ودرجهان
نمی گسترد.
یک آن که چونان بختک، برزمین
وزمان وانسان چنگ می زند
واهریمن راباری به هربهانه ونام
به فرمان روایی جهان وانسان می
رساند ودوآن که ایستاده برگردونه
ی سزاواری وراستی، اندوه
فرازآورخویش را، شادی
وامیدانسان راپاس می دارد وخدای
گونه باخدای این جهان واین
انسان، پیمانی راستین وبشکوه
دارد وزمان وزروان وزمین را
درمی یابد. باوردارد که نابه کاران،
طفیلی تاریخ ند، درمرگ نیز،
چونان که درزندگی، بختک.
به راستی که تاریخ، آینه ای ست
دربرابرمن وما. درآن به نیکی
بنگریم وپند گیریم.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
(احمدك)
احمدك می تواند آن انسان تاریخی باشد كه حضوروظهوری عینی دارد. می تواند آن قدر واقعی باشد كه رنج ببرد، ستم كند
اندوهگین ویا شادمان باشد، بگرید، بخندد، بگریاند، بخنداند، عشق وكین داشته باشد، گناه كند، ثواب كند و.... ویا چونان دراساطیرحماسی وافسانه، انسان كامل ومطلق باشد، دروغ زیبایی باشد كه انسان آرمان خواه و كمال جوی عینی وتاریخی به خود ودیگران می گوید.
انسان تاریخی وعینی آن قدرواقعی ست، كه درعین باور، بی باورست . خداراباوردارد اما اورا فریب میدهد. انسان تاریخی وواقعی موجودیتی
كاملا پارادوكسال وناهمگوست. خدا واهریمن، هردو دراو حضوروظهوردارند. هابیل و قابیل، نمادهای این كاراكترشگفت انگیزوپیچیده اند.
احمدك اما می تواند آن انسان ذهنی واساطیری وافسانه ای نیزباشد، آینه ای باشد كه تنها ذهن من ومارا بازتاب می دهد و می نمایاند. به شعرها
وقصه ها وروایت ها وهمانند سازی های گونه گون وگاه كاملا ناهمگوی احمدك نگاه كنید. هركس احمدك ذهنی ودرونی خودش را روایت میكند.
No comments:
Post a Comment