شعر كلاسيك فارسي

احمد قدرتی پور Ahmad Ghodratipour



1. در آینه هاكه رخ به هم پیوستیم

دراوج ترانه هاكه دل بشكستیم

مرغیم و سحربه كوچ پائیزه ی خویش
برموج خیال قصه ها بنشستیم
--------------------------------------------

2. در جام دلم آتش هجرست هنوز
این سینه بسا كوره ی شعرست هنوز

آغوش تو در خیل خیالم دانی ؟
آبستن صد واژه ی مهرست هنوز
-------------------------------------------

3. فریاد غمی كه درگلو خشكیده ست
اشكی كه به گونه ی زمین غلتیده ست

ابری كه به خیمه های شب می بارد
آهی ست كه در سینه ی من تفتیده ست
---------------------------------------------------------------

4. امروز دلم گرفته از ناله ی كیست؟
این ناله ی نای خسته از خانه ی كیست؟

من نیز بریده ای ز نیزار شبم
اندوه كه می دمد به جانم از چیست؟
--------------------------------------------------------------

5. باموی سپید و روی بشكسته ی من
این قلب غمین، مسافر خسته ی من

دركوچه ی عشق، پرسه هایی زده است
با پای نیاز و آه پیوسته ی من.
-------------------------------------------------------------

6. دانم كه تو را زمان، چه سان می گذرد
در حنجره ات ، ناله ، نهان می گذرد

ما قافله ی خسته ی عشقیم به راه
توفان بلا ، چه سخت جان می گذرد؟!!
-----------------------------------------------------------



======================================================================

دوبيتي هاي من


احمد قدرتی پور Ahmad Ghodratipour


كبوتر های دل پرواز كردند
همه نام تو را آواز كردند

بیا ای مرغ غمگین هم نواشو
كه قفل سینه ام را بازكردند
-------------------------------1

من و تو آتش وققنوس و همزاد
من و تو قاصدك ها مانده در باد

تویی آن شعراندوه شبانه
منم بغضی فرو خورده زبیداد
--------------------------------2

شقایق بودی و بر گرده ی باد
عروس سرخ پوش رفته از یاد

غریبانه به كوچ لحظه رفتی
دلت خون وتن ات دردام بیداد
--------------------------------3

تو آواز قناری های خویشی
تو لالایی به جان های پریشی

شكسته روح من،ای همدم راز!
طلبكاره زتو،اشكی،سریشی
--------------------------------4

عزیزی داده ام همواره ازدست
به دل داغی ازاین تقدیر بنشست

دگركو دل كه سوزم از فراغت؟
به جزخاكستری ازمن دلی هست؟
--------------------------------5

دو چشمونم همه گریون وخونه
لبم راشكوه ای، نی با زمونه

دلم از غصه تنگه، زخم و ریشه
چو مرغی درخیال آسمو نه.
-------------------------------6